Dit zijn de verwekkingen

Hibbare’am

Door dr. K.D Goverts

“Dit zijn de verwekkingen (toledot) van de hemel en de aarde, toen zij ge­scha­pen werden” {Gen.2:4}. ‘Abraham zonder klinkers geschreven geeft ‘brhm. Nu is er een woord in het boek Genesis, waarin exact dezelfde let­ters voorkomen, alleen in een andere volgorde: hbr’m. We zien dat in Gene­sis 2, in het scheppingsverhaal. “Toen zij geschapen wer­den” is in het He­breeuws één woord: hibbare’am, wat letterlijk te ver­talen is met: “In hun geschapen worden”. En zonder klinkers staat daar dan: hbr’m. Dat zijn dus dezelfde letters als van Abraham, alleen in anagram, an­ders­om. Nu hebben de schrijvers van Genesis, de Masoreten, die de tekst van Genesis hebben neergezet, ook even laten zien, dat dit met el­kaar te maken heeft, Genesis 2:4 en 17:5. Als ze het woord hibbare’am na­melijk neerzetten, dan zetten ze die h wat kleiner in de Hebreeuwse Bij­bel dan de andere letters van dat woord. Om aan te geven: dit is net als bij Abra­ham, die h was er eerst niet, die kwam er later in.

De Masoreten hebben dus laten zien: wat er bij Abraham gebeurt, is het­zelfde als wat er bij de schepping gebeurt. Als Abram tot Abraham wordt, is dat in feite een scheppingswerk. En nu is het wonderlijke, dat dat re­geltje uit Genesis 2:4 net tussen de twee schep­pingsverhalen in staat – als je ze zo wilt noemen. Het eerste scheppingsverhaal eindigt daar en het tweede scheppingsver­haal begint daar. Er is ook heel lang over gepuz­zeld, of dat regel­tje nu onderschrift is van het eerste of op­schrift moet zijn van het twee­de scheppingsverhaal. Dit regeltje staat dus als een soort brug, tus­senschakel tussen de twee verhalen over de schepping. Het is het verhaal over het begin en het verhaal over de vol­gende dag. In de verzen die volgen, lees je het hele verhaal tot aan de ein­den der tij­den. Dat hibbare’am staat daar geplant op de top van de berg, want je bent in Genesis 1 begon­nen en dan ga je naar de top van de berg in Genesis 4, dan heb je de top van dat zeven-dagen-ver­haal be­reikt. En dat hibbare’am is net een soort echo van het be­resjit, in de be­ginne.