Herfst: tijd om te overdenken.
Door Joop Neven
Misschien is de herfst wel de mooiste tijd om even stil te staan. Wat je er ook verder van zou kunnen zeggen, voor mij heeft de herfst altijd iets fascinerends. De bomen, wier bladerdak zich tooit met een rode gloed …
En wat denk je, wat voel je, als het herfst wordt? Hoe beleef je dan de dagen? Het is net of de herfst een eigen taal spreekt. De taal van storm en de stilte.
Herfst, tijd om te wandelen door het bos van je bestaan, om te luisteren naar wind in de bladeren. Het is goed om af en toe te kijken en te luisteren naar de natuur. Zo kom je weer tot jezelf en ook weer wat dichter tot de natuur en de gewone stille dingen van het leven. Want het leven kan een mens zo voortjagen. Vaak zijn we geneigd om ons zorgen te maken over de dag van morgen. Maar zegt de Schrift, na de avond komt er een nieuwe morgen. De dagen en de tijden volgend elkaar steeds weer op. Voorjaar, zomer, herfst, winter, al eeuwen een vaste patroon. Een prachtige beeld van de trouw van God. De oude schepping die op weg is naar de nieuwe schepping waar iedereen zo naar verlangt. “Zie Ik maak alle dingen nieuw”.
Een predikant zei eens; ”Soms zitten we in de schemering, maar we zijn op weg naar de Zonsopgang”. Schemering bevindt zich tussen licht en donker, in de Hebreeuwse taal heet het “tussen de twee avonden”. De eerste woorden van de Bijbel beginnen, “er zij licht” dat vind je ook weer terug bij Johannes in het eerste hoofdstuk. “Het waarachtige licht, dat ieder mens verlicht, was komende in de wereld” {Joh.1:9} Licht is het genadige licht. Het is het licht waarin de mens kan leven. De duisternis daarentegen kan als symbool fungeren. Je hebt de puur natuurlijke duisternis en daar is niets mis mee, die is zelfs noodzakelijk voor het leven op aarde. Denk maar aan de graankorrel. Ook Genesis spreekt erover ”het werd avond en het werd weer morgen: één dag”. Duisternis kan een symboliek in zich hebben. Je kunt het dan zien als symbool van het kwaad. In duisternis wandelen kan dan betekenen: je bent zonder God. Je hebt dan innerlijk geen licht. Maar hoe je ook in het leven staat, in de schemer of in de duisternis of in het licht, één ding staat vast: ons leven wordt omvat. Eén is het Begin en Eind, de Alpha en de Omega.
Herfst: toch maar even genieten van de bossen met zijn prachtige kleurenpalet. Of misschien even de weemoed. En denken aan de woorden van Willem Kloos:
De boomen dorren in het laat seizoen
en wachten roerloos de nabije winter.
Ik zie er mijn eigen leven in dat heen gaat spoén
Of denken aan, dat de “schepping met een reikhalzend verlangen wacht op het openbaar worden der zone Gods” {Rom.8: 19}.
Of denken aan, dat de schepping niet wacht op het einde, niet op het moment dat het doek valt, maar op het moment dat het doek opengaat.
Of denken aan, dat heel de schepping in hope is, die in verwachting is, die uit ziet naar de bevrijding. Dat zegt Paulus ook in Rom.8: 22,23 ‘Want wij weten, dat tot nu toe de ganse schepping in al haar delen zucht en in barensnood is. En niet allen zij, maar ook wijzelf.
De hele schepping ziet uit naar de bevrijding, als je dat loslaat, wat heb je dan nog te verwachten?
Of denken aan, de geweldige toekomst die in Christus is.
Herfst, genoeg om over na te denken……
Comments (0)