Herfst, genoeg om over na te denken.
Door Joop Neven
De herfst is nu daadwerkelijk ingetreden. De bladeren vallen, blad na blad. Waarom vallen de blaadjes in de herfst? In de herfst maakt een boom zich op voor de winter. Ze gaan in rust en groeien minder hard dan in de zomer. Voordat de vorst intreed nemen de wortels van de boom geen water meer op uit de bodem en laat hij zijn blaadjes vallen, blad na blad. Het vallen van het blad lijkt wel uit de hemel afkomstig. De herfst, een symbool van de vergankelijkheid, een voorbereiding op het eindig leven. Wie denk er wel eens over na, over het vergankelijk leven, over het onvergankelijk leven.
Vallen in Gods Handen
Als de herfst de lucht vult, zien we de bladeren langzaam van de bomen loslaten. Ze draaien, zweven en vallen zachtjes op de aarde. Elk blad heeft zijn eigen weg, zijn eigen tempo, maar uiteindelijk vinden ze allemaal hun rustplaats. Zo is het ook met ons leven. Soms lijkt het alsof we vallen, alsof we de grond onder onze voeten verliezen. We worden meegevoerd door de wind van onzekerheid, van pijn, van verdriet. Maar net zoals de bladeren de grond vinden, zo vallen wij in de handen van Barmhartige God, de Redder der wereld. “Vrijgekocht………met het kostbare bloed van Christus, als van een onberispelijk en vlekkeloos lam” {1 Petr.1:19}.
God is als de aarde die de bladeren opvangt, de zachte plek waar we tot rust mogen komen. In onze kwetsbare momenten, wanneer het lijkt alsof alles om ons heen uit elkaar valt, is Hij daar. Hij vangt ons op, omarmt ons met zijn Liefde, en door Zijn dood en opstanding is er nieuw leven aan het licht gebracht. Onze val is nooit zinloos, nooit zonder betekenis, want in die val worden we gedragen door Zijn genade en opgericht ten Leven.
Zoals de bladeren hun schoonheid behouden, zelfs als ze vallen, zo blijven wij kostbaar in Gods ogen, ongeacht de momenten van zwakte. Onze gebrokenheid maakt ons niet minder waardevol. Integendeel, we mogen nooit vergeten, wij zijn geliefd!!
Dus wanneer wij vallen, mogen we vertrouwen dat God ons opvangt, en beloofd het onvergankelijk leven, dat voor ons is bereid. Zoals de bladeren rustig rusten op de aarde, zo mogen wij rusten in de handen van onze Schepper, die hemel en aarde geschapen heeft en die haar voltooien zal.
Rainier Maria Rilke schreef er een prachtig gedicht over.
De bladeren vallen, vallen als van ver,
s welkten in de hemel verre tuinen;
ze vallen met ontkennende gebaren.
En in de nachten valt de zwarte aarde
uit alle sterren in de eenzaamheid.
Wij allen vallen. Deze hand zal vallen.
En kijk je naar de andere: het is in allen.
Maar Éen is er. Hij vangt dit allen
oneindig teder in zijn handen op.
Comments (0)