Hemelse vrede en aardse onrust
Door Joop Neven
Op zaterdagochtend 07-10-2023 opende de militante beweging Hamas de aanval op het zuiden van Israël. Toen dat nieuws tot mij kwam moest ik denken aan de indrukwekkende woorden van Maartje van Tijn: “Ik heb het kromme niet gemaakt, het kromgebogene in deze wereld, ik ben erin geboren! Het was allemaal al verkromd toen ik geboren werd: oorlog, hongersnood en crisis, verdrukking, ongerechtigheid, het was er al”. {Fragment uit: “Hunner was de hel”}
Hoe deze uitbarsting van geweld tussen Israël en de Palestijnen zich verder zal ontwikkelen, één ding weten we zeker, er zullen ongetwijfeld veel slachtoffers vallen. De onrust in dit tijdperk neemt alsmaar toe. Aan de ene kant wordt anno 2023 gedemonstreerd ten gunste van de schepping, ‘men is erg bezorgd over het milieu’, tegelijker tijd wordt er twee duizend kilometer verder in een uur tijd duizenden raketten afgevuurd, die een verwoestende vernietiging teweeg brengen voor mens en milieu. “Wereld, jij kent alleen oorlog en strijd, en enkel ijdelheid”.
Iemand zong eens “Als er nooit meer een morgen komt”. De titel van dit lied geeft al aan dat de tekstschrijver vol vragen zit. Het is de hoop en het verlangen van velen een wereld zonder geweld en oorlog, zonder dreiging en angst. Komt er nog een morgen, is er nog toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen? Vragen die dagelijks gesteld worden. En toch, dwars tegen alle sombere verwachtingen in, er komt altijd een morgen. Wat komt er na het einde, zou je je af kunnen afvragen. Na het “einde” gaat de deur niet dicht. De Joodse traditie zegt: “Na het einde der dagen komt er altijd een morgen”. Een open deur naar de schepping en naar de toekomst.
Bij het gebouw van de Verenigde Naties in New York staat een beeld dat verwijst naar dat prachtige visioen uit Jesaja 2. Een mens die een zwaard stuk slaat om er een ploegschaar van te maken. In dit wereldtijdperk {eeuw} zijn de zwaarden niet omgesmeed tot snoeimessen, maar tot tanks en op afstand bestuurbare drones. Zijn het misschien toch de dromen die de Bijbelse profeten ons –in Gods naam- al eeuwenlang voorhouden. Dromen over hoe de wereld er in Gods ogen ánders uit zou kunnen zien. Geloven we nog in een toekomst? Hoe de machthebbers ook te keer gaan, hun oorlogen, hun macht over mensen die al niets hebben, hun drang naar nog meer macht en geld, uiteindelijk zal het kwaad stuk lopen op Hem, die hemel en aarde geschapen heeft en haar voltooien zal. Want de aarde wordt uiteindelijk een thuis, een mokum {plaats} voor de mens.
Aan het einde van deze dag vol nieuwsfeiten, toch maar in alle weemoed luisteren naar de aria van Bach, Der Friede sei mit dir {BWV 158}. De hemel lonkt, want de aarde is vol oorlog en ijdelheid. Je zou het willen ontvluchten. Vaarwel, wereld, ik ben je moe, ik verlang naar de hemel.
Comments (0)